Protestants Perspectief
Reflecties van scriba en preses bij actualiteiten in kerk & samenleving.
Het moderamen van de generale synode leeft intens mee met slachtoffers en nabestaanden van de zware aardbevingen en richt zich in een persoonlijke boodschap tot de Turkse, Syrische en Koerdische gemeenschap - moslims, christenen en anderen - in het aardbevingsgebied en hier in Nederland.
Niet alleen de aarde maar ook de wereldwijde gemeenschap trilt nog na, na de aardbeving in Turkije en Syrië van afgelopen week. De beelden zijn hartverscheurend, net als de verhalen van grote ontreddering en wanhoop. Het moment van de aardbeving kón bijna niet slechter: middenin de nacht en in de winter, en in het geval van de Syrische getroffenen ook nog eens na een periode van twaalf jaren oorlog en grote armoede door onder meer de internationale boycot.
Voor gelovigen ter plaatse en wereldwijd roept het ook nog eens de vraag op: 'Waar is God in dit alles? Waarom laat Hij zo'n verwoestende natuurramp gebeuren, nadat de mensen al zoveel hebben geleden en uitgeput zijn door jarenlang menselijk geweld?' Veel overlevenden ter plaatse gaan ons voor in Godsvertrouwen, dwars tegen alle vertwijfeling in: ze blijven God danken en liefhebben, ondanks en te midden van alle ellende die hen treft. Dit tilt hen uit boven het mysterie van het lijden.
De Nederlandse dichter A.F. Troost schreef afgelopen week een lied naar aanleiding van deze ramp.
Hoe stervenskoud de dagen
als bruut de aarde beeft;
de nachten stikvol vragen:
neemt God meer dan Hij geeft?
Is dit wat hij bedoelde
toen Hij de wereld schiep?
Dat Hij toen niet voorvoelde
de pijn, zo fel, zo diep…
Is God soms niet almachtig,
niet werkelijk in staat
om wereldwijd daadkrachtig
te weren wat ons schaadt? (...)
Dit ene mag ik hopen:
de hemel voert een strijd,
wrikt dichte deuren open -
zendt hulp, verlost, bevrijdt.
Wij bidden voor de Turkse, Syrische en Koerdische gemeenschap - moslims, christenen en anderen - daar in het aardbevingsgebied en hier in Nederland.
Lees ook:
