De kerkorde van de Protestantse Kerk verandert voortdurend mee met ontwikkelingen in gemeente, kerk en samenleving. Daarvoor is een vaste route.
De hoofdlijnen van de kerkorde zijn vastgelegd in negentien (XIX) artikelen. Deze worden de romeinse artikelen genoemd. Deze artikelen worden verder uitgewerkt in zogenoemde ordinanties. Tot slot kent de kerkorde een aantal generale regelingen.
Besluiten in de kerkorde zelf en in de ordinanties worden in twee rondes besproken: nadat de synode de teksten in eerste lezing heeft vastgesteld, worden de teksten voorgelegd aan de kerkenraden, de classicale vergaderingen en de evangelisch-lutherse synode.
De elf classicale vergaderingen bespreken alle opmerkingen van de kerkenraden in hun gebied en trekken op basis daarvan hun eigen conclusies over de voorgelegde wijzigingen. Dit wordt considereren genoemd. De classicale vergaderingen geven dus geen reacties van kerkenraden door aan de synode, maar de conclusie die in de classicale vergadering is vastgesteld. Ook de evangelisch-lutherse synode maakt haar eigen afweging en geeft die door aan de generale synode.
Vervolgens wordt de opbrengst van de consideraties verwerkt in een nieuwe kerkordetekst. Als de synode ook in een tweede ronde ('de tweede lezing') de kerkordewijziging goedkeurt, is de wijziging definitief.
Voor wijzigingen in generale regelingen geldt dat deze in één keer (in ‘één lezing’) door de generale synode worden besproken en vastgesteld. Deze hoeven niet langs de kerkenraden, classicale vergaderingen en de evangelisch-lutherse synode.
