Alke Liebich (1963) werd dominee vanuit een diepe belangstelling voor de theologie. “Ik heb nooit gedacht: ik doe dit voor een poosje.” De diaconale kant van de kerk vindt ze belangrijk. “Daardoor is de kerk voor de samenleving veel zichtbaarder geworden.”
- predikant in de Johanneskerk in Amersfoort, een combinatiegemeente vrijzinnig-doopsgezind-remonstrants van de Protestantse Gemeente Amersfoort, daarvoor in Rijswijk en Oss
- studie theologie begonnen in Duitsland, daarna een jaar in Praag, daarna aan de VU
- voelt zich, hoewel de bloedgroepen haar met haar Duitse achtergrond vreemd zijn, vrijzinnig
Hoe ervaar je je roeping?
“Ik ben dominee geworden vanuit een diepe belangstelling voor de theologie. Ik ben in het ambt gegroeid. Ik heb nooit gedacht: dit doe ik voor een poosje, nee, ik wil dit en ik kan dit. Dat heb ik ook bevestigd gekregen vanuit de gemeente, maar ook door positieve reacties die ik krijg bij uitvaarten. Daar waar ik de laag van geloven, de laag van het geheim zichtbaar maak.”
Wat heb je nodig om met vrucht en vreugde te werken?
“Ruimte om mijn eigen dingen te kunnen doen. Die ruimte heb ik ook altijd opgezocht. In Rijswijk deed ik veel aan oecumene en haalde ik de wereldwinkel in de kerk. In Oss zette ik een inloophuis in de kerk op. In Amersfoort ben ik vaak met iets van buiten bezig: bondgenoten zoeken buiten de kerk, een verbintenis aangaan met een plek in de stad. Daarnaast vind ik het besef van ‘samen doen’ belangrijk, en een goed bestuur.”
Hoe zorg je ervoor dat je niet opbrandt?
“Ik heb het nodig om mensen in vertrouwen te kunnen nemen. Ook in de gemeente: hoe kijk jij hier tegenaan? Dat is soms tricky, je moet je goed bewust zijn van de verschillende posities. Ook het spirituele heb ik nodig, bijvoorbeeld in de vorm van een retraite. Ik ben twee keer op Iona geweest en twee keer naar het open klooster van Jan Oegema. Het overstijgende van religies vind ik mooi, dingen van elkaar ontdekken.”
Welk onderdeel van je werk doe je het liefst?
“Vieren en feesten. Creatief zijn met liturgie. Niet per se uitbundig, maar ik ben een liturgisch dier en vind het fijn daarin iets te ontwikkelen. We hebben sinds kort een nieuwe organiste en met haar zoek ik naar vormen voor de Veertigdagentijd. Vorig jaar hadden we een mooie Stille Week, met bijeenkomsten met gesprek, stilte en poëzie.”
Met wie zou je graag een keer aan tafel zitten?
“Ik heb een heel rijtje: Dirk de Wachter, Herman Finkers, bisschop Paride Taban in Zuid-Soedan die van Pax een prijs heeft gekregen voor zijn werk onder jongeren. En Frère Roger.”
Hoe zie je de rol van de kerk in de samenleving?
“Ik heb net een boek gekocht van de Duitse socioloog Hartmut Rosa: Demokratie braucht Religion, over de rol van religie in de moderne samenleving. Ik vind de kerk als ledenorganisatie een lastige, maar ze is nodig om te blijven vertellen dat wij mensen elkaar gegeven zijn, dat we ergens onderdeel van zijn. En de diaconale kant is erg belangrijk: een vangnet zijn voor hen die door de mazen van het net vallen. Daardoor is de kerk voor de samenleving veel zichtbaarder geworden.”
Welk boek, welke film of podcast raad je collega’s aan?
“Een boek dat veel indruk heeft gemaakt is Touching the Rock van John M. Hull, vertaald als De dagen worden wel kouder maar niet korter. Een boek over het proces naar leven met blindheid. Hull onderzoekt uiteindelijk of blindheid ook een geschenk van God kan zijn. Een prachtig boek.”
Is er een bijbeltekst die met je meegaat?
“In mijn jeugd heeft Filippenzen 4:13 mij aangesproken: Ich vermag alles durch den der mich mächtig macht, Christus. Ik heb altijd iets met de oneliners van Paulus gehad.”
Wat is de laatste scholing die je hebt gedaan?
“Ik heb altijd veel aan scholing gedaan, waaronder de KPV (Klinisch Pastorale Vorming). De laatste scholing was een diaconale cursus bij Erica MeijersVerder lezen
Erica Meijers: “Avondmaal bepaalt de kerk op indringende manier bij haar taak in de wereld” aan de PThU.”
Wat hoop je voor de toekomst van de kerk?
“Dat ze zich niet druk maakt om de eigen organisatie. Laten we ons druk maken om de toekomst van onze kinderen.”
Alke Liebich werkte drie maanden in een vluchtelingenkamp in Griekenland. Lees er meer over:
Lees meer in de serie over het ambt:
